“Şiə” luğətdə bir şəxsin dalıyca gedib onunla həməqidə olana deyilir. Qurani-kərimdə də “Şiə” kəlməsi məhz bu mənada işlənib.
“Həqiqətən, İbrahim onun (şiəsi) yolu ilə gedənlərdən idi” (Saffat. ayə 83)
Gördü ki, iki nəfər biri biri ilə vuruşur. Onlardan biri onun (şiəsi) tərəfdarlarından digəri isə düşmənlərindən (qibtilərdən) idi. Musanın adamlarından olan kəs düşmənilə vuruşmaqda ona kömək etmək üçün ondan imdad istədi. (Qəsəs. ayə 15)
İndi isə məşhur lüğətnamə “lisanul-ərəb”-ə müraciət edək: “Şiə” bir məsələdə həm əqidə olan tayfaya deyilir. Hər bir tayfa müəyyən bir məsələdə ittifaq etsələr onlar şiə adlanırlar. ..... Bir nəfərin ardıcıllarına və köməkçilərinə “Şiə” deyilir. Bu kəlimənin cəmi “əşya` ” və ya “şiyəə`” vəznində işlənir. .....Əslində “Şiə” camaatın bir firqəsidir, bir nəfərə iki nəfərə və cəmə aid olur. “Şiə” kəliməsi kişi və qadın cinsində vahid formada işlənir. Bu kəlmə Əli və onun Əhli beytini (rizvanullahi-təala ələyhim əcməin) sevənlərin üstündə məşhurlaşıb ta onlara məxsus ad olub. Deyiləndə ki, filan kəs şiələrdəndir məlum olur ki, o həmin məzhəbin nümayəndəsidir.. Kəlmənin əsli tabeçilikdən və müşayətdən doğulub” (Lsanul-ərəb, “şiə” 7/257)